دوست ندارم به سبک سنتی ازم خواستگاری کنن
من خیلی حالم بده. واقعا کم آوردم. من اصلا به ازدواج فکر نمیکردم یعنی همیشه میگفتم نمیخوام ازدواج کنم . ولی همیشه توی رویاهای دورم یه کسی بود که میگفتم بالاخره به وقتش میاد.
الان سی سالم داره تموم میشه و من چند وقته خیلی به این موضوع فکر میکنم. برای من معرف و واسطه زیاد بوده که همون تلفنی رد شدن. چون فکر میکنم خانواده ها تو ازدواج سنتی دختر یا پسرو مجبور به ازدواج میکنن. گفتم که تو ذهنم همیشه یه ایده ال بوده منظورم ایده ال خودمه یکی که منم دوسش داشته باشم اونم درکم کنه. اما تا حالا هیچکس به من ابراز علاقه نکرده. یه دوستی میگفت آقایون میترسن به دخترایی مثله تو نزدیک شن چون ازشون سری. ولی من اصلا این حس رو نسبت به خودم ندارم. برعکس فکر میکنم جذاب نیستم. الان چند وقته یعنی از وقتی رفتم تو سی سالگی همش فکرم درگیره که قراره در آینده چطور زندگی کنم. حس میکنم داره سنم از مرز میگذره و تنهام .به معنای واقعی کلمه تنهام ولی دربارش نمیتونم توضیح بدم چون ترحم نمیخوام. من همدردی میخوام. راهنمایی میخوام.
همیشه تو دنیای خودم زندگی کردم. الان نمیدونم فشار تنهاییه که باعث شده به این مسأله فکر کنم.
خیلی هم فکر میکنم جوری که افسرده شدم. آدم خیلی حساسی هستم اونقدر که یه دوره طولانی بعد لیسانسم مریض شدم و اسیر خودم شدم. همه فکر میکردن تو دانشگاه من همون سال اول ارشد قبول میشم نمیدونستن قراره تا ده سال دچار بیماری شم. خیلی سختی کشیدم در واقع رنج کشیدم. من میخوام بگم دخترایی وجود دارن که هرگز با یه پسر دوست نبودن . دخترایی وجود دارن که هیچکس بهشون توجه نمیکنه . دخترایی هستن که تو این دنیا فقط خدارو دارن.